Het is weer vet party time in MC

mijn voeten jeuken

Bomenplanttraditie

Eucalyptus

Olijf

Om een beetje te integreren ben ik naar de plaatselijke boekenmarkt met plaatselijke schrijvers geweest op het bij het burgermeestershuisplein. Ik heb een heel schattig prentenboekje Edouard le Loir (zevenslaper) gekocht en twee streek gebonden boeken: comprendre le pays liomousin en Arbres de Mai.. De laatste gaat over de traditie hier een boom te planten in de maand mei en het eren van bomen planten met specialen gebeurtenisen, geboorten, huwelijk, nieuw huis, put slaan en die zaken van het leven.
Wij hebben op ons land 18 verschillende bomen:
Linde
Eik
Beuk
Picea
Es
Hazelaar

Berk
Haagbeuk
Meidoorn
Tamme Kastanje
Lijsterbes
Sleedoorn
Wilde appel of peer
Malus cultivar
Laurierkers
Hulst
Wilg
Vlier

Struik:
Boeren Jasmijn
Seringen

Twee zaailingen geplant:
Esdoorn
Els

Nu hebben we geplant in plaats van alleen maar kappen:
Olijfboompje
Eucalyptusboompje

Vijgeboompje

Winterharde soorten, hier wel nodig!

Dat al met al is tóch nog best wel wat. We hopen dat de twee nieuwe bomen heel groot en oud zullen worden en zelfs de kinderen van ons kinderen er van genieten.

droomtijd

In een mooi kasteeltje vlak bij ons naar de tentoonstelling van “le temp du rêve” peintres des Aborigenes geweest. Dit heeft mij geïnspireerd om van ons stukje grond ook een droom plattegrond te maken. Van de water bron, de mooie belangrijke droombomen, huis en de paden. Dit ga ik pas in de winter uitvoeren.

Check out my Slide Show!

kariwaku

Ik heb een cadeau gekregen van mijn lieve zoon Tun. Een kariwaku, dat is een Japanse trekzaag. Deze kariwaku van bakuma zaagt bij het trekken en het duwen. Geen geluid van motors, geen accu’s die leeg lopen maar op je hurken met twee handen is in één zen boeddhistische moment de boom om.

Juliën & Henry

Ik heb twee vrienden. Ik ga niet vreemd want Jeroën weet er van. Hij stimuleert me ook in ieder geval met een van mijn vrienden intensief om te gaan. Ze lijken niet op elkaar maar ze hebben een ding gemeen. Ze zijn alle twee rood. Ik hou van rood, een kleur die tot verbeelding spreekt. Een kleur met zware symbolische betekenis. Mijn twee vrienden hebben ook duidelijke taken. Een sleur ik rond door de hele kamer, Henry. En de ander draagt mijn gewicht, Juliën. Zonder deze twee zou mijn leven toch veel kleurlozer zijn. Ik hou van ze. Ze zijn goed.

Onweer

Gelukkig ben ik met mijn poes ’Namousia’, samen dood is toch een goede troost. De onweersbui rolt als een vuurbal door de bergen gevolgd door donder. Alle dieren zijn muisstil. In ons tentje aan de rand van het bos flitst het licht makkelijk door het dunne nylon. Hoe machtig lijkt de planeet Aarde als de hemel losbarst. Ik krijg plots melancholische bewondering voor de mens die voor ons leefde.
Ik bedenk me: welke kans zou groter zijn aan Lyme sterven als je drie x per dag gebeten wordt door een teek of door een bliksem te worden getroffen als je buiten slaapt?
De wind waait steeds harder wat tot nu toe hebben gehad, Namou, was nog maar het voorspel.
Bomen zwiep, takken vallen. Nú komt het écht. De bliksem is nu zo hel, dat we verblind worden en de donder zo groot dat de grond beeft. Ik ben bang maar ook opgewonden. Zo sterven zou fenomenaal zijn. Het gaat nog uren door maar langzaam trekt het onweer verder weg. De volgende ochtend strekt Namou haar pootjes uit en geeft mij kopjes als teken van tijd om op te staan. We leven. Shit wordt het dan toch Lyme.