Oma haar spulletjes
De schaar, het draad, de wol, de knopen, doosjes vol met keurig bewaarde en gesorteerde naai gerij heb ik gevonden achter in de kasten in haar huisje waar Jeroen en ik in mochten snuffelen tussen de resten toen alle kostbaarheden al door de dochters waren weggehaald. Door de zorgvuldige aandacht die weggestopt zat in die mooie oude blikkies kon ik het niet over mijn hart verkrijgen om ze te laten staan en hun lot te laten bepalen naar de vuilcontainer. Dus nu hebben de voormalige snoep en koekjes trommels tot nu toe bij ons boven in mijn rommelhok gestaan tot dat ik eergister het stof van de deksels heb geblazen en de inhoud een nieuw kijkje in het daglicht gunde.
Ik kan ze weer dicht doen en wegstoppen als museumstukjes, maar ik ga het materiaal wat mijn Oma zo lang heeft bewaard, gebruiken! Ik heb veel te veel oude truien die ik nooit meer aantrek door dat ze verkeerd gewassen zijn of een vlek precies op een prominente plek aan de voorkant hebben of omdat ze niet meer passen bij je gevoel of aan je lijf. Daar heb ik op een zonnige dag de schaar in gezet, ik hou van knippen. Twee weken geleden heb ik mijn haar al toegetakeld dus nu was het zeker de beurt aan iets anders om mijn knipdrang te verzadigen en truien voldoen daar goed aan. Het fijnste is mijn lievelings trui ( elke periode levert meestel wel een lievelingstrui op) de twijfel, de dubbele emotie, de kriebel in mijn hand bij de eerste beslissende knip is heerlijk, verlossend ook als de trui, met zo veel herinneringen opeens stukjes raffelend stof zijn geworden, onbeduidend tot nu dan want nu vormen ze samen met de immense collectie sokkenstopmaaswol van Oma mijn lappendeken. Dit keer een grof ontwerp als of het in de schuilkelder tijdens crisistijd uit nood in elkaar gezet is. Ik heb zelfs een antieke echt scheerwollen deken van Oma aan toegevoegd om het geheel in te lijsten. Nu ga ik het nog versieren, omdat het leven hoe grof dan ook altijd speelse elementen bezit. Vervolg>
