vijf generatie foto

VIJF GENERATIES

Baby Tun, zoon

Inez, dochter v Erna, moeder v Tun

Erna, dochter v Anna Maria, moeder v Inez, Oma v Tun

Anna Maria, dochter v Trijntje, moeder v Erna, Oma v Inez, Overgrootoma v Tun

Trijntje, dochter van Cornelia, moeder van Anna Maria, oma v Erna, overgrootoma v Inez, bedovergrootoma v Tun

Sekstant NVSH

Al deze zwart-wit foto’s die heb ik gekregen van mijn Oma Pluum, nog voor ze dood ging. Haar tweede man Theo heeft al deze foto’s gemaakt. Mirjam en ik noemden deze nep Opa, inktvis omdat hij altijd met getuite lippen op je afkwam tijdens het afscheid nemen, wat dit met een inktvis te maken heeft weet ik niet. Wij beschouwden hem niet echt als opa maar gelukkig hadden we nog onze echte overgrootopa.
Toch was Theo een super lieve man die met veel geduld en liefde onze jeugd heeft vast gelegd op foto, ontwikkeld in zijn eigen doka. Later toen Mir en ik wat meer uit de giecheltijd wisten te ontsnappen zagen we de waarde wel in van voor mij inmiddels toch enige opa.

Theo dus, zo noemde wij hem ook, was geabonneerd op het tijdschrift Sekstant.
Een uitgave van de Nederlandse Vereniging voor Seksuele Hervorming, de NVSH.
In 1920 verscheen het eerste nummer van Verstandig Ouderschap, tijdschrift voor seksuele hervorming, Later Sekstant ook wel Sextant. In het begin jaren 70, de periode van de foto, stonden er toch wel omstreden reportage met NVSH leden in. Zoals een stukje uit:
van Nabokov’s Lolita die immers handelt over de voorliefde van een volwassen man voor minderjarige meisjes. Verstandig Ouderschap is van mening dat de ethische schok die deze roman teweeg bracht zwaar overtrokken is. Sextant neemt in de jaren zestig en zeventig een radicaal welwillend standpunt in ten aanzien van bijvoorbeeld pedofilie. Een goed voorbeeld hiervan is het artikel ‘De valse en echte problemen van pedofilie’ dat in 1970 verscheen en waarin het woord wordt gegeven aan Robert die al drie jaar een verhouding heeft met de negenjarige Jeroen en het hartstikke leuk vindt om pedofiel te zijn. Belangrijkste boodschap van het artikel is dat pedofilie recht doet aan de seksuele gevoelens van het kind: “In de relatie die ik met Jeroen heb, is dat eigenlijk nog steeds hetzelfde. Ik laat me leiden door wat hij aangeeft, ik overreed hem niet Als hij met een stijf piemeltje op mijn blote billen ligt, roept hij heel nadrukkelijk: ‘Wat lig ik op een lekkere bank!’”.

Tja….ik denk niet dat wij zulke ingewikkelde en gevoelige onderwerpen konden bevatten, maar wat je wel ziet is dat wij plaatjes keken die we niet gewend waren te zien in onze tijdschriften. Mijn broertje kreeg de Eppo en mijn moeder had de Margriet.
Ik vind het een mooie foto, een mooi tijdsbeeld. Grappig is dat Allard het jongetje rechts ‘gewoon’een kinderboek leest en dat als je goed naar alle handen kijkt, een hand extra vind bij de hand van Mirjam die het Sekstant vasthoud. Duidelijk is te zien , de vrijende naakte lichamen op het plaatje links. De man op de voorkant van mijn blad, knoopt volgens mij zijn broek los. We liggen met zijn vieren in bed. Nederland, Den Haag 1973

Oma Pluum

Mijn mooie en mijn laatste Oma is dood. Zij is eergister op 89 jarige leeftijd in het bijzijn van haar dochter overleden. Toen ik geboren werd had ik drie oma’s, nu heb ik er geen een. Een daarvan was mijn overgrootoma. Toen Tun geboren werd waren we allemaal heel trots op ons vijfgeneratie foto. Tun had een bedovergrootmoeder. Nu zijn drie daarvan al weg. Mijn moeder is ook dood. Ik weet niet waarom maar in plaats van verdrietig ben ik boos. Niet op mijn oma natuurlijk want met een leeftijd van bijna 90 heeft zij erg haar best gedaan, maar misschien omdat ik nu alleen sta in de vrouwenlijn. Die ook weer ophoud want ik heb alleen een zoon.

Mijn mooie oma is dood. Door haar besta ik, ik sterf nu ook een beetje.

Zwartinnetje

Dit kleine negerinnetje ben ik. Ik ben hier niet geschminkt als zwarte piet, maar meer als een klein negerinnetje uit Taka-Tuku-land van Pipi Langkous of misschien wel de negertjes van de strip Tripje in Zwartjesland.
Ja, dat kon toen nog allemaal zonder dat het gek was, onnadenkend of zelfs maar beledigend.
Maar nog steeds, al is het met meer politiek correcte journalistiek is huidskleur, ras, cultuur en afkomst een heet onderwerp.

uit de: De wonderlijke geschiedenis van Tripje

Pipi langkous

s

Banane

Onno

Ik kwam deze foto tegen en ik moest meteen lachen.
Hoe komt dat?
Hoe kan het dat de wereld wijde lievelingsvrucht toch een tikje grappig is?
Zeker als dit ook nog eens gecombineerd wordt met een donkerkleurig mensje dan wordt het misschien zelfs wel belachelijk door ons stereotype denken.
Misschien herinner je de rel van Chiquitabanana nog? Dat mocht niet, heel banaal!
Nog steeds heeft Chiquita elke jaar Chiquita miss verkiezing.
Banaan is de meest gegeten vrucht iets om heel serieus te benaderen. De smaak is lekker voor jong en oud. Het voed. Het is makkelijk te pellen. De kleur is vrolijk. En zelfs de vorm spreekt tot verbeelding. Mijn aapje thuis eet elke ochtend een banaan daarom is ie zo handig!

Josephine Baker

Miss Chiquita

Tyro alba

S’ nachts vlak bij ons in de bosjes horen we vaak een raar geluid. Het klinkt een beetje eng. Het is een vreemd mengsel van diep zuchten van een mens en een kat die blaast naar een vijand, maar dan 10x zo hard. Gister ging ik toch nog een keer onderzoeken waar dat geluid toch vandaan kwam. De lantaarnpalen waren uit en ik hoorde duidelijk wel een stuk of drie,vier van die diepe keel Kkkkkk geluiden tegen elkaar in blazen. Maar als ik aankwam verplaatste het zich zonder dat ik iets bijzonders zag. Toen ik het steegje in liep tussen het oude landhuis van de notabelen en het dorpshuis in werd het geluid nog sterker en sneller. Ik stond er midden in. Tot dat er plots in een onhoorbare duikvlucht twee grote witte vleugels op me afkwamen met een luide schelle schreeuw. Mijn hart stond een seconde stil. In het halve maanlicht zag ik de 95centimeter spanwijdte witte veren nogmaals met een gekrijs op me afkomen en nog een en weer en weer. Ik werd gewoon belaagd door twee kerkuilen die om de beurt buitelvluchten aan het maken waren op de plek waar aan de grond genageld stond. Toen de schrik een beetje over was, was het ook fascinerend om deze mooie nachtvogels van zo dichtbij en zo om mij heen te zien vliegen, waar ik respect kreeg voor hun dappere aanval acties en uiteindelijk ging ik weer stilletjes weg.

MusiMursi

Jullie weten dat Namousia, mijn poes een magneetje aan haar halsbandje heeft om haar kattenluikje mee te kunnen openen. Vaak zit er roestige troep aan van de autosloop naast ons maar vandaag had zo een mooi sierraad om haar nek meegenomen dat ik meteen moest denken aan de Afrikaanse stam Mursi..
.

Tun in de Metro

Foued,Dali,Tun,Fela,Just in de Metro-krant

Door crisis langer in kraak-atelier
door Laura Romanillos
Geplaatst op woensdag 9 september 2009 om 11:12

De werkloosheid stijgt, de huizenmarkt stort in, de beurzen rommelen en iedereen houdt angstvallig de hand op de knip. Kortom, het is crisis. Maar niet voor iedereen. Iedere week belicht Metro een lichtpuntje in deze donkere tijd: iemand die door de recessie een onverwachte draai aan zijn leven heeft gegeven en nu beter af is dan daarvoor.
Vandaag: Fela Donker.
“Misschien kopen mensen wel wat minder kunst, maar voor ons heeft de economische crisis een enorm pluspunt: dat we voorlopig nog in ons mooie atelier kunnen blijven. Dit pand waar we nu zitten, we noemen het ‘Atelier Donker’, was hiervoor een Chinees restaurant. Het is helemaal gestript, de plafonds zijn eruit, de hele keuken is weg, het is helemaal kaal van binnen. De gemeente had eigenlijk een deal gesloten met een projectontwikkelaar die er een appartementencomplex van wilde maken, maar dat plan is door geldproblemen uitgesteld. Het stond leeg, en na een jaar hebben wij het gekraakt. Gewoon een breekijzer ertussen, nieuwe sloten op de deur en de politie bellen en Atelier Donker was geboren.”“We, dat zijn mijn neefje Tun, mijn broer Dali, mijn vader Justus en een vriend van mij Fouad D’Chiri. We zijn kunstenaars en hebben van die grote lege ruimte een atelier gemaakt. We hebben de muren gewit en de vloer opgeknapt. Onze schilderijen hangen er, we werken er, maar er staat ook een bank zodat we af en toe kunnen relaxen. Met datzelfde doel hangt er ook een boksbal.”“De locatie is perfect, recht tegenover het centraal station in Leiden. Daardoor komen er duizenden mensen per dag langs. We hopen dat er zoveel mogelijk mensen binnenkomen, zodat ze kennis kunnen maken met onze kunst.” “Hiervoor zaten we ook anti-kraak, in Amsterdam. Dat was ook op een mooie locatie, bij het Oosterpark, maar daar kwamen bijna geen mensen langs. Hier komen de mensen wél binnen. Vaak een beetje aarzelend weliswaar, maar we krijgen uiteindelijk wel complimenten dat we hier zitten.”“Ons belangrijkste doel is mensen blij maken. We denken dat we dat kunnen door onze kunst. We maken van alles; schilderijen, beelden, video-art. Soms werken we allemaal samen aan één doek, soms werken we apart, of in opdracht.”“We willen graag het ‘Licht in Leiden’ zijn. In de toekomst willen we ook activiteiten gaan organiseren in het weekend, we willen poëzievoordrachten organiseren en modeshows in samenwerking met de mode-academie. We zitten er op de perfecte locatie voor. We weten in ieder geval zeker dat we er nog minimaal een jaar kunnen blijven. Wat ons betreft kan die crisis niet lang genoeg duren.”

Kleine Inez ver du livre

Ik ben een echte boekenwurm geworden maar wat wil je ook in zo’n tijdloze vrijheid. Ver is wurm in het Frans maar boekenwurm is eigenlijk Mangeur de livres, boeken verslindster. Of eventueel Rat de bibliothèque. Misschien vinden jullie het een beetje saai maar ik ben zeer gefascineerd door al die verhalen in al die tijdsbeelden.

Ik houd dus van gedateerde boeken waarom weet ik niet maar het voelt als een soort magie om via het woord wat toen bedacht en beschreven is heen te kruipen.

Omdat fru Inès van Skram uit 1892 er niet in zit, kom ik via deze titel op een ander droevig boek, Kleine Inez van R.van Genderen Stort uit 1925.

Dit boek wat zich om 1920 in Den haag, Leiden en Betuwe afspeelt, is een heen en weer geslinger tussen rede en hartstocht in een benauwd milieu. Dit keer een ongewenste begaafde jongen uit een deftig oud geslacht, die eenzaam en onbegrepen opgroeit en een liefelijk klein wild meisje ontmoet, Inez waar hij zijn hele leven van blijft dromen en diep in zijn hart van houd maar wat door zijn schuchtere houding tot niets lijd en hij uiteindelijk na een vreugdeloos leven als een kluizenaar sterft. Ach, wat triest allemaal en dat allemaal gehuld in een beheerst wijsgerige aristocratische realistische romantiek volgens de recensie uit 1925.

Dat boek heeft jaren lang verdrukt gestaan tussen de pocket SF verzameling van mijn vader en immens dikke dieren encyclopedieën eveneens van mijn vader maar bedoelt voor het hele gezin.
Toen ik een beetje begon te lezen (13jr)en aan de SF’s begon te plukken zag ik het wel eens staan en heb het ook een paar keer van zijn plekje getrokken en bekeken. Maar de schrijfstel was duidelijk oubollig en te hoog gegrepen voor mij dat ik het ondanks de lokkende titel het steeds weer op het zelfde plekje terug te zetten. .

Het leuke is dat het dat het besproken boekje(ik ga er vanzelf een beetje truttig van schrijven)
Zie eerste bladzijde, drie weken na mijn geboorte door mijn opa Menno, de vader van mijn moeder gegeven is aan haar.

Eerlijk gezegd denk ik niet dat mijn opa noch mijn moeder het boekje hebben gelezen. En voor mijn moeder is dat maar goed ook want je zou er spontaan een postnatale depressie van krijgen zo vlak na een bevalling.

Heel toevallig heb ik dat zelfde boekje(heeft dus de verhuizing, 15 jaar in tochtige en vochtige ruimtes, en de grote brand overleefd) van mijn vader (die het ook niet gelezen heeft) in handen gekregen en ik heb het helder en zuivere maar zo verdrietige verhaal tot me genomen.

Dank je opa.

Opa Menno

Filmpje Boek

http://www.youtube.com/watch?v=iIKGDOEt3YI

Dit is een Noors examenfilpje wat het verhaal van het roman van Amalie verbeeld.
Je moet weten dat het zich afspeeld bij de Noorse fjörde.

Amalie Skram Constance Ring

Afgelopen zomer toen ik in Nederland was heb ik bij de kringloop lukraak wat boeken gekocht tussen de vijftig en tachtig euro cent. Boeken verliezen snel hun geldwaarde maar de inhoud van een goed boek blijft je bij.

Op zo’n rommelmarkt kan ik vaak niet op titel of auteur zoeken dus met goed geluk met een vluchtige blik op de achterkant kies ik er een paar. Dit boek van Amalie Skram een Noorse naturalistische schrijfster uit 1846-1905 heb ik als eerste rede uitgekozen door de foto op de kaft. Ik ben gek op oude zwart-wit foto’s.

De jongen vrouw op de voorkant van het boek blijkt behalve een weerspiegeling van Contance, de hoofdpersoon van het boek ook de foto van de schrijfster Amalie te zijn.
De belevingen, gevoelens en gedachtes gegoten in deze jonge vrouw Constance zijn voor een groot deel autobiografisch.

Het is een treurig verhaal over een jong meisje wat uitgehuwelijkt wordt aan een negentien jaar oudere man en hem fysiek verafschuwd en zijn aanwezigheid daarom niet meer kan verdragen. Ze komt in opstand maar in haar omgeving en in haar tijd staat zij alleen in haar verzet tegen het heersende seksuele moraal.
Mannen mogen rond banjeren(met diensters, naaisters, ect) en vrouwen hebben slechts de huwelijksplicht hun man gelukkig te houden. Constance wordt op handen gedragen maar ze kan de misstanden niet accepteren waardoor zij, in het huwelijk veranderd in een uiterlijk koele frigide vrouw maar worstelt met schuld en frustratie. Ze geeft haar zoek tocht naar zuivere vorm van liefde niet op maar knalt iedere keer weer tegen verraad en bedrog aan. Niet alleen door mannen maar ook door vrouwen die dit systeem in stand houden. Ze geeft het uiteindelijk op en pleegt met een vol flesje morfine zelfmoord.

De schrijfster is een van de eerste vrouwen die dit beklach openlijk heeft opgeschreven in Constance Ring wat in 1885 is uitgegeven.

Zij heeft ook een boek Fru Inés die de positie van een gescheiden vrouw beschrijft geschreven, die ik wegens de titel graag zou willen lezen maar niet weet hoe ik daar aan kan komen en niet op internet heb kunnen vinden, dus wie dat boek ooit wel vind...... graag!

Ihala.veija@gmail.com