en....... weer vertrokken naar Nederland!

1 december pas terug.

bij de bushalte

Op een warme zomer dag in augustus 1969 logeerden mijn broer en ik bij onze oma in Denhaag. Ik was hier twee dus herinneren doe ik niet meer. Ik heb deze polaroid foto’s gevonden ( wat op zich al heel bijzonder is want onze familieleden hadden spiegelreflex camera's van Nikon en eigen doka’s en polaroid was voor de duffe burger) bij de spullen van mijn andere oma. In een mooie gebloemde enveloppe met een brief er bij. Een brief van mijn ene oma naar mijn andere oma. Ook heel bijzonder want ze mochten elkaar niet, hoewel ze allebei uit Denhaag kwamen!

Ik zag dus voor het eerst deze goed en trouw bewaarde foto’s met pakkende teksten van hoe schattig wij waren maar heel vermoeiend. Om je kleinkinderen uit te kleden bij de bushalte is wel apart, het moet wel heel warm zijn geweest. Hoewel ik me, zo te zien wel iets verlegen bij voelde. Vooral die hoog opgetrokken broekjes kan ik wel waarderen.

Ome Niek Excentriek

Collage van Oom Nico, in een illustratie van oorlogverleden, cultuur, familie en geld.

Voor Feeii

Tijdens de zolder opruimen werden oude dozen open getrokken en gedane zaken zagen even weer het daglicht, zo ook dit gedicht wat ooit voor mij geschreven is.















Jouw ogen.

Wat jouw ogen zijn;
een azuren zee waarin ik verdrink,
ook knabbelende vissen- schikachtig weg,
roze-purperen anemonen- lokkende armen,
een weke wijkende bodem, strelend zand.

Wat jouw ogen zijn;
Een warme lentedag, een drieluik
van gekleurde vlakken met stippen wit,
lammetjes op groen, wolkjes op blauw,
vlokken schuimend opgeschroefd roestbruin.

Wat jouw ogen zijn;
de blauwe klanken uit een bruine kroeg
waaruit stroperige bluespatronen lekken,
het zwoele zweet van okerkleurig danseressen
geurend naar wierook en olijven.

Geef mij die ogen;
leer mij ze te bespelen,
leen ze me ten dans,
laat ze zich aan de mijne vastklampen,
en een levenlang zullen mijn ogen
de jouwe strelen,
en met ze strijden,
en dan zullen jouw ogen zijn,
dan zullen jouw ogen zijn zo…

Zo zullen jouw ogen zijn;

Zo zullen jouw dansende ogen zijn,
vol sprankelende grapjes, een wirwar
van kleuren die ontstijgen aan de klanken,
wanneer de zon je pakt op de plankenvloer,
springend op het ritme van de dans…

Zo zullen jouw verstilde ogen zijn;
de weerklank van je zilte schouders
waarop de glans van hartstocht nog naparelt
je natte lichaam na krampachtig schokken ontspannen,
en je ogen die nog na smeulen…

Zo zullen je vragende ogen zijn;
starend in verwondering over de schade
die ik in jou berokkende in een ogenblik
van ongeduld en onvermurwbare hardvochtigheid
vragend om een verklaring, die niet komt…

Zo zullen jouw vertoonde ogen zijn;
woest brandend, vol verlangen
de toegebrachte slagen te pareren
grimmig, als je lippen die
je stille snikken niet prijsgeven…

Zo zullen jouw oude ogen zijn;
grauw van de grijsheid van het proza
waarin convenanten en compromissen zijn gesteld,
maar nu en dan vervuld van sprankjes lach
en minzaamheid en tintelend herinnering.

Zo zullen jouw gestorven ogen zijn;
als een verlaten plas
waarlangs de schrale herfstwind schampt,
een vaalbruine tekening
doorregen met flarden verdwaasd licht.

Zal ik langs die plas gaan staan staren ?... of
Zal ik voor jou met Charon overvaren ?
Laat mij dan gaan met in het laatste
lichtje van mijn kwijnend brein gegrieft
… jouw ogen

Leiden 19/20 januari 1992
Voor I.V
Van K.K

BB.1827.MC

Even tussen de portretten door!

Nu we de appelboom voor de schuuringang hebben gekortwiekt viel ons opeens het jaartal die in de steen gegraveerd is op. 1827. De schuur is dus 11 jaar eerder gebouwd dan het huis want daar staat 1838 op de steen. Ik vind het een keigaaf idee om dadelijk in een keuken te staan van 182 jaar oud. Een plek waar zich al van alles heeft afgespeeld, kalven zijn geboren, lammeren gestorven en huwelijke besloten. Als we er vanuit gaan dat er een baby geboren wordt uit de eerste generatie die op dat moment de laatste steen legde aan de schuur en elke generatie gemiddeld 70 jaar wordt dan is precies op 1967 mijn geboortejaar de vierde generatie aan de beurt die tot 2037 zal duren en met onze bouwkundige vernieuwingen zullen de schuur en het huis weer 100 jaar meegaan, laten we zeggen dat we in 2015 écht klaar zijn dan wonen er nog steeds mensen in 2115 op dezelfde plek tussen dezelfde stenen als in 1827. Tof.

Tun.6

Tun.5

Tun.4