Tijd om te vertrekken, tijd voor Nederland

Sperma lucht

Tamme Kastanje bloesem ruikt naar sperma. Castanea sativa bloeit laat vergeleken de beuk en de eik waarmee het samen onder de zelfde familie valt. Vele mensen zullen niet eens weten hoe bloemen van de tamme kastanje er uitzien. De paarde kastanje die weer de zelfde familie is als de esdoorn is veel bekender omdat de mooie bloemenkaarsen al vaak in de prille lente te bewonderen zijn in parken.
Hier bij ons stikt het van de tamme kastanjes. En de lucht die in juni warm langs het vochtige lichaam strijkt is vol met de geur van de naar sperma ruikende bloemen. Ik ben niet de enige die dat vind, onze grote Linneaus zei het ook al. De mannelijke bloemen veroorzaken de geur om kevertjes voor de bestuiving te lokken, op de vrouwelijke stempels kunnen ze daarna hun beloning van er van aflikken, de druppeltjes nectar. In de zomer waarin iedereen toch meer bloot loopt en sneller verliefd wordt is de geur van sperma eigenlijk heel normaal. Toch denken sommige dat het een grapje van de natuur is.

kano

Terwijl Jeroen het zware werk doet, geniet ik met mijn vader van de verbazingwekkende rust en natuurlijke elementen tijdens ons kano tocht in de Dordogne.

Franse Vlo

Wat wreed zijn zij die ons beminnen,
De vlo, de vriend, zelfs hartsvriendinnen.
Ze profiteren van ons bloed.
Bemind worden doet ons geen goed.


Puces, amis, amantes même,
Qu’ils sont cruels ceux qui nous aiment!
Tout notre sang coule pour eux.
Les bien-aimés sont malheureux.


1909 Apollinaire. Paris.

Wateraardbei

Toen Anneke en Gertjan bij ons waren met Pinksteren en wij allemaal tijdens het wandelen plantjes aan het bewonderen waren, bleek Gertjan precies het zelfde te beleven als ik. Na al die tochten kijk en blader ik door de Heukles, andere flora’s of tijdschriften waarin allerlei soorten wilde planten en bloemen worden beschreven en hoe en waar ze groeien. Sommige zijn interessant andere weer niet, sommige ken ik alleen van plaatjes, maar heb al heel lang het verlangen om ze te zien. Als zo’n moment dan aanbreekt is het een heel bijzondere dag.
Dan kan ik echt de hele dag blij zijn en misschien wel nog een paar dagen daarna dat ik in levende lijven weer een plantje op mijn verlanglijst heb ontmoet.
Dit was Wildemanskruid, maar zo was het ook met de Adonis, maar tijdens de wandeling met Anneke en Gertjan hadden we allebei de zelfde belevenis op het zelfde moment, daar stond de Rapunzel, wittig geel spits omhoog, pluizige klok op de slanke stengel, voor het eerst kwam de Witte Rapunzel, Phyteuma Spicatum op mijn pad. Een wonder werd vervuld.


Zo gebeurde het gister dat tussen de regen door de zon af en toe warm scheen en wij een wandeling maakte in een nieuwe ontdekt gebied vlakbij langs een ven in een soort hoogveen- heide gebied, en daar stond bij het water Wollegras, met hun witte pruik in zon en wind. Maar die had ik al 1xtje gezien, toch aardig en de zachte haren liggen nu op mijn tafel klaar voor mijn herbarium. Het gebied was mooi en de wandel ging door en vlak voor dat we weer bij de auto aankwamen, stond hij daar! Eerst vlogen mijn ogen er langs en toen drong het door, het is hem , ja weer een van mijn lijst, De Wateraardbei, met zijn mooi donkerrode kroonbladen. Wat een pracht wat een liefde vandaaag.

Het Gevecht

Tak gaat voortaan geknakt door het leven

Namousia is een echte heldin, zij heeft het opgenomen tegen een van mijn takjes. Ja ja, en zeker niet de kleinste dit ontsnapte exemplaar was minstens al 10 cm, een bijna volgroeide vrouw. Vrouw tegen vrouw, het was dus een echt Cat gevecht. Arm wijfie tak, al na één haal van de sluwe Marokkaanse was deze van afkomst Belgische schone al zwaar geblesseerd maar trotseerde haar pijn en vocht met een slepend achterlijf dapper terug. Tot dat de rechtvaardige scheidsrechter I. tussen beide kwam en de wedstrijd affloot.

De tweede ronde was een straatgevecht met een bekend zwaargewicht, niet zomaar iemand nee, een waar je respect voor hebt een sterke man dit keer, een beroemde vechtersbaas met de artieste naam: Lucanus cervus, het vliegend hert. Op straat waar de stenen hart zijn, verdwijnen de regels onder de rake klappen en geld het recht van de sterkste. Na Lucanus zijn imponerende opkomen en een snelle onverwachte aanval van de slanke maar snelle zwarte sluwe werd het gevecht toch bepaald door de constante ijzersterke verdediging en gepantserde conditie van Lucanus cervus die als winner zegevierde in de spotlight van de lantarenpaal en de nacht doorbracht met wulpse vrouwtjes als trofee onder de oude eik.

Lucanus krijgt een winnaars kus