Perdu dans la Neige

Hier in de bossen wordt gejaagd op wild. Een groep mannen in Rambo pakken met geschud jagen dan met zijn allen een hert op tot het dier te verward of vermoeid wordt en stil blijft staan. In de winter wanneer alles kaal is en met sneeuw de boomstronken zijn bedekt, is het niet moeilijk een dampend bruine vacht te raken met de harde hagel regen. Vaak horen wij de schoten. Ik wil ze liever niet bezig zien. Zo vlak voor kerst wordt er vaak geschoten. Een verse reebout op het kerstmenu pleziert de hele familie. Deze eigenaardige hobbyisten kunnen de klus niet alleen af. Ondanks hun oneerlijke wapen uitrusting hebben ze ook nog andere dieren nodig voor het opsporen van hun toekomstige gevulde vriezer, namelijk honden. Vooral dit soort honden:

http://www.jachthondentraining.com/fci_groep_7_voorstaande_honden.htm

De honden enthousiast hun neus achterna verdwalen nog al eens in het geur labyrint. Bossen strekken zich uit en zelfs honden kunnen de weg terug naar hun baas kwijt raken. Een dergelijk hond kwamen we tegen op de besneeuwde bosweg waar nog niemand durfde te rijden. Ze zijn te herkennen aan de verplichte oranje halsband met een persoonlijk nummer erop. Deze dunne nog jonge hond wist het allemaal niet meer zo goed en bleef vragend staan op het besneeuwde wegdek waar wij langzaam aan kwamen glijden met de auto. Het beestje, duidelijk verward was blij en bang tegelijk. Ik wilde het schepseltje het liefst meenemen en verwarmen. Maar mijn metgezel zei dat hij heus wel weer zijn baas zou vinden en we lieten het scharminkel helemaal alleen in het grote koude barre bos achter. Dit was geen goed kerst gevoel.

Mijn oudste vriendin

Vandaag zijn we geweest bij de Bounioltjes, onze enige Franse vrienden waar we op bezoek komen. De Bounioltjes Madeleine et Robert zijn beide al 87 jaar. Vandaag kwamen we op de koffie naar aanleiding van een marsepeinen surprise die ik voor hun deur had gezet op Sinterklaas avond. De koffie was om half drie en deze officiële uitnodiging hadden we al twee weken geleden telefonisch ontvangen. Door de sneeuw heen zijn we de straat uitgewandeld waar ze vlakbij wonen. De tafel in de keuken was al gedekt, de taart stond klaar. De warme kruimeltaart met frambozen moesten we drinken met de zoete Muskaat wijn en bij de koffie kregen we chocoladecake met crème. De warmte, de witte wijn en zoetigheid samen met mijn inspanningen om het Frans, doven mensjes en loszittend gebitten allemaal te verwerken maakte me een beetje misselijk maar niet ondankbaar. Robert heeft drie maanden geleden zijn tweede stalen heup gekregen waar hij erg content mee is. Van buurt roddel tot Kopenhagen rolde over de tafel. Toen we hun vroegen waar ze elkaar voor het eerst hadden ontmoet, antwoorden ze beiden: tijdens het zwemmen in het meer van Clergoux. Ik zat naast Robert en hij vertrouwde mij toe dat ze onderwater gezoend hadden, in de waterige bruine ogen zag ik de ondeugende vonkjes springen. We grinnikten samen. Hij en zij waren 22 geweest en het was oorlog. Hij werd te werk gesteld voor de Duitsers en moest zich melden bij het station Du Nord, Paris maar vergisten zich en stond bij Gare Austerlitz te wachten, hij kwam in het gevang voor gedeserteerde en later bij het verzet. Maar een echte held was hij niet, hij was bang en scheet in zijn broek tijdens bombardementen, hij lachte weer. Bij afscheid zei Madeleine die touwens deze twee en half uur het hoogste woord had, .. ik moet je iets laten zien, haar kleine tengere gestalte verdween in de trapkast die zo groot als een bijkamer was en kwam terug met een pot in haar hand. Een pot aarde met een nieuwe spruit van de Amarillis. Dezelfde Amarillis die ik haar vorig jaar voor kerst gegeven had. Een klein wonder noemde ze het. Ik was ontroerd.

Patinage in Tulle

Tussen door in zoek tocht naar goed bevroren meertjes, hadden we trek in een kopkoffie. In dorp Montaignac konden we bij Joëlle et Jean-François een vers dampend bakkie krijgen, de enige kroeg/restaurant in het dorp. Er was nog één man aan de bar, met ook een kopje koffie.

J&JF waren aan de warme lunch begonnen in het achterkamertje. Jean-François kwam half kauwend met nog etensresten aan zijn kin ons helpen. Het langharige hondje speelde met een lappenpop. Jeroën ging een sjekkie roken en al gauw ging ik half verontschuldigend voor mijn solitaire aanwezigheid daar een praatje maken met de enig die overblijft. Zo kwam ik nog wat te weten van het dorp, de man en de failliete kroeg hiernaast. Hij over mij, waar we woonde en waar we vandaan kwamen, ook vertelde ik hem dat we zochten naar een plek om te schaatsen. O, zei de man dan moet je naar Tulle daar is net deze week een schaatsbaan geopend. WHAT… een schaatsbaan! Dat moeten we zien. Montainac ligt niet ver van de snelweg N89 richting Bordeaux, 20minuten van Tulle.

In Tulle zie ik bij de Kathedraal (dat zei de man) de auto van mijn vader staan, dat is grappig hij zal wel naar de tandarts zijn die zijn praktijk vlakbij heeft. Ik laat tussen de ruitenwissers een briefje achter (die later bleek, hij niet gelezen had).

Op het grote plein bij de kathedraal staat een heel klein nog ongebruikt net in elkaar gezette ijsbaan, nou ja ijshok. We krijgen er een beetje de slappelach van. Het lijkt wel een boksring.

Toch ben ik benieuwd, helaas gaat het pas aanstaande weekeind open. Er kunnen mooie schaatsen worden gehuurd, we zien ze liggen in de kerst skihut. Deze baan is zo klein en smal dat schaatsen er onmogelijk lijkt. Die Franse hier kunnen natuurlijk ook helemaal niet schaatsen daarom moeten ze zich aan het houten hek vasthouden. Toch een leuk onverwacht initiatief. We komen terug!

I & J op zoek naar ijs

Vorig jaar vroor het hier behoorlijk maar we hadden geen schaatsen. Nu rijk aan twee paar nieuwe schaatsen zijn we opzoek naar het geschikte meertje. Vandaag hebben we een tocht gemaakt langs alle etangs en waterreservoirs die hier voor in aanmerking kwamen. Vele meertjes bleken privé terrein te zijn en de grote publieke meren zijn te groot om nu al helemaal dicht gevroren oppervlak te hebben. Eigenlijk lijkt ons de dichts bijzijnde Etang Ramandes het best. Een kleine visvijver verscholen in de bossen met een ijsdikte van wel 3,5 cm maar nu wordt het helderblauw grijs, de wind zet op en de sneeuwbuien komen er aan. Sneeuw vind ik saai, zo alles wit en vormloos. Sneeuw verpest het ijs. Ik wil morgen op mijn glijders staan. Misschien kunnen we een baantje schoontrekken.

Romantische of Asociaal

Nu het kouder en kouder aan het worden is maken we in de ochtend vlak na de koffie al het haardje aan, onze enige warmte bron die we hebben en stoken op hout uit de omgeving, maar juist nu Kopenhagen bezig is rijst de vraag, is dit wel CO2 vriendelijk?

Terwijl we romantische voor het kachelhaardje kruipen zijn we stinkend aso

Het alternatief is elektriciteit hier in Frankrijk toch meest nog door de kerncentrales geleverd energie (afval!) Nederland verkrijgt de elektriciteit voor het grootste deel door verbranding van fossiele grondstoffen, zoals steenkool, gas en olie. Olie winning en raffinaderijen zijn zwaar omgeving belastend, de heftige lange transporten zijn vervuilend en overzee is de kans op een gecrashte olietanker in oceaan groot en rampzalig. We hebben dan nog niet eens gesproken over al die zware sterke gasten die in deze sector werken en veel vlees willen eten. (methaan,CO2, ontbossing)

Dat we leven maakt ons schuldig.

Maar we gaan wel op zoek naar een windmolen voor op het land.

FOUT & STOUT

Het begeleid (conduite accompagnée) rijden ligt toch even wat anders dan ik dacht, eigenlijk zijn we hartstikke illegaal bezig, met eventuele gevolgen van dien. Na het bezoek aan de rijschool is duidelijk dat het begeleid rijden alleen mogelijk is na het behalen van je theorie examen afgenomen door Frankrijk, het inschrijven bij een rijschool, daar 20 lessen volgen volgens het blauwe schriftje en dan pas mag je volgens de eerder genoemde regels met iemand naast je rijden! O.  .....  en de sticker is deze.

A-jeune-conducteur, abréviation de apprenti

In Frankrijk is rijden zonder rijbewijs een misdrijf. Een gevangenis straf van 1 jaar en geld boete van 15.000€ kan je hier voor krijgen. Maar in Frankrijk mag je ook na het behalen van je theorie examen oefenen met een begeleider, als de bijrijder maar ouder is dan 28 jaar en in het bezit van een rijbewijs langer dan 3 jaar. En daar maken we gebruik van. Elke ochtend plak ik de magnetische A weer op de achter kant, stel alle spiegels bij en daar gaan we. Het begon met voorzichtige rondjes langs Camping Plage, maar ik heb nu al Les Charbonniers, Egletons en Argentat op mijn lijstje staan. Het is natuurlijk totaal niet druk hier, de wegen zijn verlaten en uitgestrekt, niet te vergelijken met de verkeersdrukte in Nederland. De bochten en bergen maken het daar integen weer spannend.

Tot nu toe is alles goed gegaan, mocht mijn blog lang niet meer verschijnen dan…..

of is het toch stoeltje van het pad?

Herfst is de topperiode voor paddenstoelen. In de vochtige bossen hier stikt het er van, elke maand, week of zelfs dag kent zijn eigen schimmelbouwsel, maar ze zijn niet allemaal even adembenemend mooi als de Vliegenzwam. Vanmiddag struikelde ik nog bijna over een hoop je sneeuw, dacht ik. Maar het bleek ook een zwamlichaam te zijn. Op deze foto ’s zijn nog enkele voorbeelden van onflatteuze paddenstoelen in ons bos. Raar woord eigenlijk paddenstoel, ik heb nog nooit een pad er op aangetroffen. Dat zou dus; une chaise de crapaud zijn, Champignon, Muschroom, Pilz, Paddo, ach ja…

Nedrland was weer fijn

en....... weer vertrokken naar Nederland!

1 december pas terug.

bij de bushalte

Op een warme zomer dag in augustus 1969 logeerden mijn broer en ik bij onze oma in Denhaag. Ik was hier twee dus herinneren doe ik niet meer. Ik heb deze polaroid foto’s gevonden ( wat op zich al heel bijzonder is want onze familieleden hadden spiegelreflex camera's van Nikon en eigen doka’s en polaroid was voor de duffe burger) bij de spullen van mijn andere oma. In een mooie gebloemde enveloppe met een brief er bij. Een brief van mijn ene oma naar mijn andere oma. Ook heel bijzonder want ze mochten elkaar niet, hoewel ze allebei uit Denhaag kwamen!

Ik zag dus voor het eerst deze goed en trouw bewaarde foto’s met pakkende teksten van hoe schattig wij waren maar heel vermoeiend. Om je kleinkinderen uit te kleden bij de bushalte is wel apart, het moet wel heel warm zijn geweest. Hoewel ik me, zo te zien wel iets verlegen bij voelde. Vooral die hoog opgetrokken broekjes kan ik wel waarderen.

Ome Niek Excentriek

Collage van Oom Nico, in een illustratie van oorlogverleden, cultuur, familie en geld.