Familie primeur

Gister waren we goed bezig, in BB veel opgeruimd, schoongemaakt en hergestructureerd. Na nuttige werkdag, broeierig warm en onweer opkomst wilden we die gezellig afsluiten met een kaasfondue, flesje wijn, knus saampjes binnen terwijl voorzichtig de eerste dikke druppels op de pannen tikken na luide aankondiging van donder en flits.
De telefoon, net na ons eerste hap van de gesmolten kaas met oud brood. Mijn vader, of we onmiddellijk wilden komen, hij had een dakpan op zijn kop gekregen en bloede als een rund!
Jero duidelijk en goed reagerend, zei dat we er meteen aankwamen. Kaars uit, deur op slot, sleutels, GAAN. Als een ervaren ambulance chauffeur gaan we bocht in bocht uit. Mijn vader staat klaar met enkele rood bedekte tissues en bebloede blouse om te vertrekken met ons. Hij is bij zijn positieve, klinkt helder maar geschokt, het ziet er erger uit dan het is maar gaan voor de snee in zijn hoofd toch naar de eerste hulp in het ziekenhuis in Tulle. Het onweer barst nu echt los en met actieve ruitenwissers nemen we de bochten weer terug en een paar extra om de 39 kilometer naar het hospitaal afteleggen. Wij zijn daar voor het eerst, mijn vader niet. We worden vrij snel geholpen. Het valt inderdaad mee maar pa krijgt toch twee nieten in zijn hoofd om de snijwond veroorzaakt door de Franse lei bij elkaar te houden. De tetanus prik had hij al van de vorige keer toen hij van de ladder was geflikkerd. Na een half uur zaten we alweer in de auto in de stomende regen op weg terug naar huis. Mijn vader weer gerust gesteld, blij met onze aanwezigheid in de buurt. Deze afgelopen maanden is hij dus aan zijn jukbeen geholpen door de val van de ladder, drie keer door zijn enkel, een gat in zijn knie door een val tijdens het wandelen en nu dit, ja zo krijgt ons bedoeling van hier wonen waar voor zijn bedoeling, laat ik maar zeggen. We vragen er eigenlijk om.
Komen er opeens ook nog hagelstenen uit de hemel vallen als klapstuk.

Blaireautje

Na een leuke spontane BBQ bij ED met zijn Spaanse vriendinnen, kwamen we op de weg terug door het bospad om half twaalf, een klein waggelend bolletje tegen. Ach…. snoezig een klein dasje. Gelukkig reden we niet te hard en zagen we het dasje op tijd want de meeste dassen vinden hun dood door verkeer ongelukken. Deze gelukkig niet. Dassen haren worden nog wel eens gebruikt om luxe scheerkwasten van te maken en natuurlijk kunstschilders penselen van dassen en nog duurder marterhaar.

Zo zielig.....

kuthut

zwerfershut
De tenten dak is mislukt. Jezus, wat zag dat er lelijk uit. De tenten hebben natuurlijk ook een specifieke vorm die nou net niet bij mijn hut past. Na de hele dag sjorren, trekken en binden heb ik de tentdoeken er weer afgehaald. Ach, ja soms is het idee beter dan de uitvoering. Ik weet nog niet wat ik precies ga doen ik laat het ff zitten… die stomme hut.!


Gelukkig kreeg ik even wat afleiding door bezoek van twee mooie dames uit Spanje op ons landgoedje. Wilma & Sonja (Hongaars en Nederlands allebei al ruim 40 jaar wonend in Spanje, kinderen daar en al 70jr)

Wilma & Sonja

Ramen met luifel van berken bast op hout

raampjes in gezet Bij het opruimen van de schuur om meer werkplek aan Yerun te bieden, kwamen we minstens vier tenten tegen die oud, vies of kapot waren. Aangezien, ik net tevreden koffie aan het drinken was na het eerste resultaat van de moddermuurhut, was ik meteen af van het lastige idee hoe ik nou het dak beschutting moest oplossen. Yerun had me namelijk hard had uitgelachen toen hij mij gebogen over de omgevallen berkenbomen zag de bast afpellend, hem trots vertellend dat ik daar mijn dakpannen voor mijn hut van ging maken en mij beledigd achter liet, moest ik iets anders verzinnen.

Wat nou natuurlijke materialen! Voor de handliggende materialen daar ging het om. Onbruikbare materialen die in mijn hut weer een nieuwe functie zouden krijgen! Niks is afval, hergebruik die hap. De twee andere muren zouden toch ook van sloophout worden en niet meer die boomstammen waarvan je vele moest gebruiken en aan elkaar moet knopen voor enig resultaat. Snelheid en vordering zitten ook nog steeds in mijn systeem. Ik zelf, ook nooit standvastig en eeuwig wisselvallig ben ook maar een mengelmoes van al die sporen van deze kwaliteiten die ik in mij heb. Zo dus ook mijn hut. Mijn experiment. Ja, ja fluitend stond ik op om al die oude tenten lappen te bekijken. De makkelijke oplossing. Yes. En er zitten ook nog eens stokken bij, die buigzaam, ligt en sterk zijn en als dak constructie takken kunnen dienen. Pom pomp pom tiereli dom..

sloopmurenhut bedekt met stammetjes

sloopdeurenmuur hut

BREM

De wilgentenen bij ons zijn helemaal niks. Ze zijn kronkelig en niet erg lang en de voornaamste eigenschap, de buigzaamheid valt ook flink tegen. Wilgentenen moet je natuurlijk ook in de winter verzamelen wanneer de booms stilstaat in groei en geen bladeren heeft. Op het veld naast ons waar ze toch al weer ruim drie jaar geleden gekapt hebben groeien verdomd veel jongen essen, mooi blank flexibel hout, maar ja daar heb ik weer zo een medelijden mee als ik met die nieuwkomers korte metten maak. Daarbij hebben wij zelf profijt er van als dat veld weer begroeit met bomen. Dus zocht ik naar een alternatief en kwam ik uit bij Brem. Brem is een pionier en groeit op een droger en hoger gepakt stuk land met bossen tegelijk. Op dit moment bloeit de brem en de hele vlakte ziet warm geel van de bloemen. Brem is net als onkruid het verschijnt altijd en overal, dus geen probleem om er wat van weg te halen. Brem is soepel en taai en vertakt genoeg om als opvulsel te dienen. Redelijk makkelijk te verslepen, dus perfect.

Ik heb wat geprobeerd en het vlechten gaat prima, het kan nu dienen als gewapend beton voor mijn lemen opvulsel. Eerst ga ik proberen alles klaar te makken zodat ik op het eind alleen nog maar hoef te smeren met modder. Het weer wordt dan ook steeds mooier en kan de klei sneller drogen.

Hut

Als ik niet kan bouwen moet ik maar gaan kleien was me motto. Mijn hut die nog maar twee muren heeft is een gaten kaas. De boomstammen die ik heb gebruikt zijn zo krom en bochtig als de slinger paden hier in de bergen. Veel beschutting bied het niet en je kan er ruim doorheen kijken. Dus wat is simpeler dan dicht smeren met troep die voorhanden ligt, modder en hooi. In de wereld wonen er nog veel mensen in lemen hutten en huizen, ook hier zijn vakwerkhuizen niet vreemd. Leem, is klei met silt(mineralen)dit samen met stro, wat licht is en goed isoleert vormen het mengsel van vele muren.

De grond bij ons stroompje is behoorlijk kleiachtig en aangezien Yerun (nieuwe spelling) bij Katootje het gras heeft gemaaid gebruik ik deze twee elementen als opvulsel.
Makkelijk is het natuurlijk weer niet want het hooi ligt in Katootje die ik dus in vuilniszakken één voor één ben gaan halen en de modder is bij het stroompje wat ik met de platte schop en kaplaarzen aan in de kruiwagen schep en dan moeilijk de zware kruiwagen weer op de dijk trek. Mijn schoenen weer aantrek en dan meng ik de twee met elkaar en breng ze in emmers naar mijn houtenhut die weer hoger ligt op het plat van Bouniol. Daar kneed ik ze handjesmaat nog eens met elkaar tot propjes die ik tussen de openingen van de boomstammen pers. Waar de gat vrij groot is vul ik het nog eens extra op met hooi of stukjes hout die ik weer los verwerk in de modderbrokken. Het is een tijdrovend karwijtje maar wel een waar ik blij van wordt meet een resultaat die best aardig is.

Het gebied onder Bordeaux Aquitaine heeft het niet makkelijk. Misschien door vele in Nederland al weer vergeten maar dit gebied wordt geteisterd door stormen. Begin dit jaar op 25 januari werd dit stuk land dodelijk getroffen door zware windvlagen van de storm Klaus windkracht 12, die behoorlijk wat schade heeft aangericht op huizen, auto’s havens en mensen maar vooral op de bomen. Het uitgestrekte gebied rond de kust bij Les Landes omvat een van de grootste aangeplante dennenbossen van Europa. Houtwinst en natuurgebied. Nu in beide in debet. Wel hebben we tijdens ons vakantietripje daar overal houwagens in de weer gezien om de duizenden omgekapte bomen alsnog te verzagen tot industrie hout.

Nu nog geen vier maanden later is zijn de wijnboeren de klos. De wijn ranken net ontsproten en al met potentiële knopen voor volle druiventrossen onherstelbaar zwaar beschadigd door een bizarre fikse hagelbui met stenen zo groot als de volgroeide druiven zelf ooit hadden kunnen worden! Triest. En… dat allemaal ná een herstel van de ongelofelijke tempête van de millennium wisseling 2000 die over half Europa heen raasde. Ach… moeilijke tijden dus en ook voor ons want de uiterst lekkere bordeaux 2009 blijft wederom we van de luxe gedekte tafel.

Op het strand tijdens het zoeken naar kleurrijke voorwerpen voor ons afvalversierboom, kwam ik een groene ballon tegen met nog wat lucht er in èn met een kaartje eraan. Dit was voor het eerst dat ik sinds al die tochten aan het strand (Europa, Brasil, Peru, Maroc, Turkije, Noord Amerika) een berichtje tegen kwam wat op antwoord wachten. Aan het ballonnetje zat een kaartje met een uitnodiging voor een huwelijksfeest. Die was 3 dagen geleden al voltrokken, helaas net te laat. Wel een lieve intentie. Op het kaartje stond, dat je de vind plaats van het kaartje, dorp, stad, provincie, departement, land, of zelf buur continent met jouw persoonlijke gegevens op kon schrijven en naar hun vermelde adres terug kon sturen. Ik heb de groene gekrompen ballon die van noord naar zuid 317km heeft afgelegd met alle eer aan de top van mijn versierboom gebonden. Ik ga ze wel een brief schrijven met deze foto erbij. Ik hoop dat lang en blij gelukkig getrouwd blijven.

We zijn om er even uit te zijn en ons 4 jaar bij elkaar zijn te vieren naar de zuiden van de Atlantische kust geweest. Fantastisch om met onze camper lekker door het land te crossen en ons vrij te voelen. Vier prachtige zonnige dagen. Plekjes zoeken om te overnachten en als zigeuners je thuis te voelen. De kust, precies zoals we het wilden, zon, zee, wind, drank en leeg strand. We waren allebij wel eens aan deze kustlijn geweest en er is veel veranderd, veel bij gebouwd. Overal zijn vakantie huizen als paddenstoelen uit de grond omhoog geschoten, vooral de kilometers rond de wat grotere stadjes. De kust tussen Mimizan en Soustons is uitgestrekt en in deze periode bijna mensloos. O, wat boften wij met het heerlijke zonnige hete weer. Alles is hier anders. De zee lucht doet me goed en ik besef dat ik toch echt richting kust moet wonen. Wat een wereld van verschil hier met de Corrèze. Maar we zijn dan ook al redelijk zuid. Spanje is nog maar 80km. We zijn door de Les Landes, Lot et Garonne, Dordogne langs de rivier terug gekomen. 900km genieten. Nu weer thuis en het is mistig, ..misschien regen maar ach , een mooie vakantie gehad. En hier is het ook mooi, ik trek gewoon mijn bergschoenen en dikke truien weer aan.

Onze afvalversier-bevrijdingsbomen, gemaakt van aangespoelde troep

Takkie huis

De kamer heeft een nieuw kleurtje aan de wanden en de Takkies hebben een nieuw mooi hok.

Wij maken een klein reisje naar de westkust vandaag.

muisje..

Er gaat niets boven op een vroege ochtend met een aankomende zonnige dag, je heerlijk uit te rekken, de deur open te trekken en op je deur mat, vlak voor je blote voeten een verassing van je poes te vinden. Goedemorgen.