Het Paard

Vandaag is mijn paard gekomen. Het paard zou gister al komen maar de prins bleek verhinderd. Mijn paard is dan ook niet wit maar honingbruin met watervlekken. Fantastisch dat het paard nu toch echt bij mij thuis beneden staat en dadelijk mee gaat verhuizen naar Frankrijk. De prins bleek een Burmees te zijn 48 jaar met een passie voor antieke 12 cilindrische Jaguars, al kwam hij in zijn oude Chevy die ook niet mis was en waar ons paard in zijn geheel nog in kon. Een bewogen leven vol sport en krachttraining had deze jaguar-man die opgeroeid was in Thailand en Indonesië als zoon van een diamante en goudhandelaar.

Zolang als ik mij kon herinneren stond er bij ons in de huiskamer vroeger, een paard. Een gymnastiek paard waar mijn vader de poten van afgezaagd had tot kleine stompjes, het was dus eigenlijk een reuze Shetlander. Ons woonkamerpaard stond tussen de planten bij een grote wandspiegel, je had dus het geluk als je op het paard zat ook nog eens jezelf er op te zien. Het gaf zit plaats aan drie volwassenen. Al mijn vriendjes en vriendinnetjes die mee kwamen naar ons oudelijkhuis waren zeer onder de indruk. Het paard was in die twintig jaar behoorlijk opgekrabt door de katten en ergens bij een verhuizing waarschijnlijk van de gang naar de straat belandt en ik heb het/hem of haar nooit meer terug gezien. De mijne is een hengst zonder ballen en ik noem hem, Zomp. Zomp is een romp met twee beugels en vier benen, die afneembaar zijn, maar ik laat ze er op zitten want daar heb ik al dertigjaar over gedroomd. Hier is hij dan Zomp: