Vandaag zijn we geweest bij de Bounioltjes, onze enige Franse vrienden waar we op bezoek komen. De Bounioltjes Madeleine et Robert zijn beide al 87 jaar. Vandaag kwamen we op de koffie naar aanleiding van een marsepeinen surprise die ik voor hun deur had gezet op Sinterklaas avond. De koffie was om half drie en deze officiële uitnodiging hadden we al twee weken geleden telefonisch ontvangen. Door de sneeuw heen zijn we de straat uitgewandeld waar ze vlakbij wonen. De tafel in de keuken was al gedekt, de taart stond klaar. De warme kruimeltaart met frambozen moesten we drinken met de zoete Muskaat wijn en bij de koffie kregen we chocoladecake met crème. De warmte, de witte wijn en zoetigheid samen met mijn inspanningen om het Frans, doven mensjes en loszittend gebitten allemaal te verwerken maakte me een beetje misselijk maar niet ondankbaar. Robert heeft drie maanden geleden zijn tweede stalen heup gekregen waar hij erg content mee is. Van buurt roddel tot Kopenhagen rolde over de tafel. Toen we hun vroegen waar ze elkaar voor het eerst hadden ontmoet, antwoorden ze beiden: tijdens het zwemmen in het meer van Clergoux. Ik zat naast Robert en hij vertrouwde mij toe dat ze onderwater gezoend hadden, in de waterige bruine ogen zag ik de ondeugende vonkjes springen. We grinnikten samen. Hij en zij waren 22 geweest en het was oorlog. Hij werd te werk gesteld voor de Duitsers en moest zich melden bij het station Du Nord, Paris maar vergisten zich en stond bij Gare Austerlitz te wachten, hij kwam in het gevang voor gedeserteerde en later bij het verzet. Maar een echte held was hij niet, hij was bang en scheet in zijn broek tijdens bombardementen, hij lachte weer. Bij afscheid zei Madeleine die touwens deze twee en half uur het hoogste woord had, .. ik moet je iets laten zien, haar kleine tengere gestalte verdween in de trapkast die zo groot als een bijkamer was en kwam terug met een pot in haar hand. Een pot aarde met een nieuwe spruit van de Amarillis. Dezelfde Amarillis die ik haar vorig jaar voor kerst gegeven had. Een klein wonder noemde ze het. Ik was ontroerd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten