Tussen door in zoek tocht naar goed bevroren meertjes, hadden we trek in een kopkoffie. In dorp Montaignac konden we bij Joëlle et Jean-François een vers dampend bakkie krijgen, de enige kroeg/restaurant in het dorp. Er was nog één man aan de bar, met ook een kopje koffie.
J&JF waren aan de warme lunch begonnen in het achterkamertje. Jean-François kwam half kauwend met nog etensresten aan zijn kin ons helpen. Het langharige hondje speelde met een lappenpop. Jeroën ging een sjekkie roken en al gauw ging ik half verontschuldigend voor mijn solitaire aanwezigheid daar een praatje maken met de enig die overblijft. Zo kwam ik nog wat te weten van het dorp, de man en de failliete kroeg hiernaast. Hij over mij, waar we woonde en waar we vandaan kwamen, ook vertelde ik hem dat we zochten naar een plek om te schaatsen. O, zei de man dan moet je naar Tulle daar is net deze week een schaatsbaan geopend. WHAT… een schaatsbaan! Dat moeten we zien. Montainac ligt niet ver van de snelweg N89 richting Bordeaux, 20minuten van Tulle.
In Tulle zie ik bij de Kathedraal (dat zei de man) de auto van mijn vader staan, dat is grappig hij zal wel naar de tandarts zijn die zijn praktijk vlakbij heeft. Ik laat tussen de ruitenwissers een briefje achter (die later bleek, hij niet gelezen had).
Op het grote plein bij de kathedraal staat een heel klein nog ongebruikt net in elkaar gezette ijsbaan, nou ja ijshok. We krijgen er een beetje de slappelach van. Het lijkt wel een boksring.
Toch ben ik benieuwd, helaas gaat het pas aanstaande weekeind open. Er kunnen mooie schaatsen worden gehuurd, we zien ze liggen in de kerst skihut. Deze baan is zo klein en smal dat schaatsen er onmogelijk lijkt. Die Franse hier kunnen natuurlijk ook helemaal niet schaatsen daarom moeten ze zich aan het houten hek vasthouden. Toch een leuk onverwacht initiatief. We komen terug!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten