Na het bijbenen van de Tsunamie en de ontwikkelingen in Libië, heb ik een marathon van ‘wie is de mol’ gehouden van 8 uitzendingen achter elkaar en toen was ik écht weer thuis. Thuis in het normale. Thuis in het Correze leven en dat gaat gepaard met mijn Big Friend Stihl. Stihl in de hand is als chocola bij een sterk bakkie zwarte koffie. Hij voelde als van oudst en klonk als muziek. Zo blij als ik was heb ik deze vreugde geëerd met het omleggen van een paar wilgen in nog geen klein kwartiertje. Stihl en ik zijn een goud paar.
Het moeilijke en het zwaarste karwijtje is waar ik zuchtend aan begin en mopperend mee eindig, het opruimen van de bomen lijkjes. Al die rottende delen op ons terrein beginnen me de strot uit te hangen dus directe crematie is op zijn plaats. Dit vereist wel een heet ondervuurtje met behulp van een half litertje benzine. WAM, het moment van benzine aansteken blijft spannend, uit het niets ontstaat opeens door een vlammetje een hels fikkend geheel. Daarop kunnen de instukken geamputeerde boom mooi sissend verbranden.
Het jammeren is dat ook mijn haar in de vlam stond, ik merkte het niet zo door de hitte maar het stonk wel. Nu voelen de overgebleven uiteinden raar als poppenhaar aan.
Ach ja… wie te veel neemt moet ook opofferen.
Buhhhh, haar in de fik
O ja, mijn hut ontmanteld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten