Haar trouwjurk, haar zelfontworpen bruidsjurk voor deze ene speciale dag, haar één dag jurk, maar wel een van de belangrijkste dagen in het leven. Hoewel mijn moeder ruim 30cm langer was dan ik, pas ik nauwelijks in dit smalle ding met zo’n ouderwets ritsje aan de zijkant die bij mij niet dicht te wurmen is. Op deze warme augustusdag, heb ik haar trouwjurk meegesmokkeld naar de Cabana. Stiekem wilde ik mezelf in mijn moeders trouwjurk zien en foto’s maken. Een tere roomwitte jaren 6o jurk, in het groene verwilderde bos waar de zonnestralen als spotlights doorheen schijnt. Maar zelf-time is niet gemakkelijk zeker niet met een kleine Lumix camera zonder statief. Op mijn blote voeten(want met tuinkloffen onder zo’n jurk is not done) probeer ik het wankelende fototoestel in te drukken en met 10seconde heb ik de tijd om afstand te nemen en de juiste positie. In al mijn snelheid bleef mijn grote teen achter verlorren op het grondliggend prikkeldraad haken en de zoom van de jurk in de braamstruik hangen, op de uitgekozen boomstronk kruipend kieperde ik alle kanten op net op de fatale klik van de ontspanner. Hinkend over het prikkeldraad met de jurk hoog opgetrokken tot mijn kruis probeer ik het opnieuw en opnieuw, maar met al mijn gehaaste en abrupte bewegingen knal ik uit het tere voile bovenstuk en kom tot de conclusie, het is een mislukking ! Deze jurk van mijn moeder, was alleen voor mijn moeder, op haar speciale dag, en nu zullen slechts de zachtroze met licht groene acacia bloemtrossen eerbiedig prijken op mijn 2de toekomstige sprei als nagedachtenis, misschien.
De mislukte foto reportage:
2 opmerkingen:
Lieve dochter,
Je moeder was een slanke vrouw en zeker in de tijd dat we elkaar trouw beloofden die 9e juli 1964.
Ze was ook van binnen en buiten een schoonhid van een vrouw en dat is ook de reden waarom ik tot haar dood van haar gehouden heb. Die bruidsjurk, de hoed ( die haar tante Elsa van Dam hoedenmaakster op Erna's ontwerpschets gemaakt heeft}, de schoenen,het bruidsboeket heeft nog een tijdje boven ons bed in het atelier Loevesteynlaan gehangen,alles heeft Erna bewaard omdat ik had gezegd toen haar te willen schilderen in dat bruidstoilet.
Daar is toen nooit wat van gekomen. In 1990 toen we de boel gingen inpakken in mijn atelier Middelstegracht stelde ik Erna voor haar alsnog te schildeen in haar bruidstoilet. Toen kon ik het waarmaken! Maar ze wilde dat niet en bovendien voegde ze eraan toe: Het past niet meer aan mijn lichaam'
Wat mooi dat jij deze herinnering als dochter nu prbeert vorm te geven en daar ben ik je heel dankbaar voor! Op deze amnier breng je mijn vrouw en jouw moeder weer even heel levendig terug met je eigen artistieke inbreng die je van Erna heb meegekregen !
Je ontroerde papa ED.
Je papa ED.
Dank je wel lieve Papaver,
voor deze uitvoerige en gevoelige uitleg. mooie hè dat mama zo zelfs stoffelijk nog steeds aanlijding is tot gesprek of inspiratie.
x heroinez
Een reactie posten