Namousia

Namousia mijn poes die ik twaalf jaar geleden uit Marokko mee genomen heb, heeft een heel fijn leven hier. Lekker luieren bij het vuurtje in avond. Bakjes eten altijd gevuld. (ze leed jaren aan anorexia) en een tuin waar in zij fijn kan spelen. Namousia heeft ook een eigen deurtje in de keukendeur, een kattenluikje. Nu vonden andere zwerfkatten (nou ja, deze kater zwerft niet maar heeft een vaste honk, de grote leegstaande villa twee huizen verderop) de eetbakjes van Namousia ook erg aanlokkelijk, dus waagde deze ruige kater zich ook door het deurtje van Namousia. Dat was toch wel een probleem, behalve dat haar etensbakjes steeds opnieuw leeg waren, werd mijn kleine slanke zwarte Marokkaanse schoonheid ook een beetje angstig van overal in haar veilige haven die doordringende geur van de wilde buurman te vinden. Dus hebben we in Nederland een nieuw luikje met een magneet systeem gekocht. Nu moet Namousia aan haar halsbandje een knikkergroot magneet dragen die haar deurtje kan openen en alléén voor haar, want de buurman heeft niet een dergelijk sieraad. Maar.. onze dame neemt wel een wat mee aan haar magneet, want er blijft natuurlijk van alles aanhangen… Soms zit ze dus stoïcijns met een paarse aansteker aan haar halsband. Nu wonen we naast een autosloop en daar liggen nog al wat lossen metalen onderdelen, ook moeren, schroeven, pinnen, bouten, schilvers, noem maar op. Regelmatig hangt er weer iets aan. We wachten nog op het moment dat ze die oude Citroënbus mee door haar deurtje naar binnen sleept