Voetbezoek

Een tocht gemaakt door het bos in de sneeuw van ons dorp naar papa zijn dorp, 10km. Ik voelde me als Nadja die Babouska & Pjoter koekies en wodka gaat brengen. De tocht was lang en wit. In de sneeuw word ik altijd roezig en ga het liefst slapen op de zachte witte deken. Af en toe stopte ik om te luisteren, niets, zo stil. Alleen vogeltjes. Wat kunnen je eigen voetstappen en ademhaling in de stilte oorverdovend zijn! Om het spannend te houden volgde ik de dierensporen, sommige leken wel zo groot als een holenbeer, waarschijnlijk van een das. Als ik wat geel bij het spoor zag pakte ik voorzichtig het hoopje sneeuw op en rook er aan. Niet dat ik het verschil zou ruiken tussen de urine van een marter, konijn of eekhoorn maar toch het voelde vakkundig. Halverwege kreeg ik honger en de appel die ik had meegenomen smolt als een exotische vrucht op mijn tong. Ik liet het achter op het pad als aanwijzing dat ik hier was geweest mocht ik door de wolven verslonden worden en papa te vergeefs wacht.