Twee dagen geleden heb ik per toeval mijn perfecte leraar Frans ontmoet. Een prachtige man. Een Anarchist. We vonden elkaar meteen goed. Ik kwam uit een bospad van een van mijn wandelingen bij het asfalt uit en hij stond daar aan de overkant van de weg bij een ander bospad sneeuw te ruimen. Bonjour, Bonjour, en hij zei nog iets wat ik niet verstond dus deed ik mijn oorkleppen van mijn muts omhoog en liep naar hem toe. Pardon? Hij was in de 70 en liep moeilijk maar hij nodigde mij meteen uit bij hem thuis. Ik hou van oude mannen dus ik zei, avec plaisir monsieur. Ik heb het huisje zelf gebouwd, vertelde hij me. Al samen schuifelend door het kronkelend sneeuw vrijgemaakt bospaadje naar boven, kwamen we aan bij zijn domein. Een houten cabin zoals ik ken uit de American westerns waar pelgrims uit 1800 tijdelijk onderdak vonden tijdens hun tochten, stond daar onder de dennenbomen. Ik mocht het zien. Ik mocht ook binnen komen. Het was er aangenaam warm en primitief comfortabel. Hij had geen elektriciteit en geen stromend water. Wel vuur. We pelden ons uit en we zaten. Hij sprak duidelijk. Hij leefde hier met een wild poesje wanneer hij wilde. Hij hield niet van groepen, systemen, etiketten en verplichtingen. Hij was vrij, onafhankelijk en direct. Hij mocht je of hij mocht je niet. Extreem solitair. Op de fiets met tent en slaapzak had hij de wereld afgetast. Een man van mijn hart. We dronken erop. Hij Saler, Ik Mûre. Ik mocht altijd komen. Vrij, voel je vrij.
Met hem kon ik praten, hij houdt van simpel en helder. Hij woont in Bretagne aan de kustlijn maar is een man van de bergen, hier geboren. Hij houd niet van de zee. Ik hou van de zee, in de buurt van de zee geboren en bergen zijn moeizaam. Zullen we ruilen? Ik kom bij je terug. A bientôt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten