Hij had een zacht vrouwelijk gezicht zonder harde lijnen en rimpels terwijl hij toch al ouder moest zijn, het haar was helemaal grijs. Nieuwsgierig keek in zijn kofferbak. Een kist vol, honderden exemplaren. Je loopt hier zonder te zoeken? Ja, zei ik en behalve kijken voelde ik ook nog ongevraagd. Weet je wel wat het zijn? Nooit gezocht? Jawel.. ooit eens. Ga maar met mij mee in het bos, ik laat het je zien. Oké’ dit overtrof mijn stoutste kinderdromen. Lichte twijfel schoot voorbij. Tegen elke regel in, bos en man, mmm. Ik liep naast hem over het zachte mos. Groenen heuveltjes tussen de dennenstammen. Mos, hars en vocht in de aarde, de geur was goed. Zijn stem warm en gedempt, een melodie, ik knikte en zei ja, ja. Hij was de leraar, ik volgde braaf. Jezus, hoe kwam ik zo braaf. Een grote glimlach trok over. We bogen voorover en knielde. Hij vertelde alle geheimen die ik weten moest. Hij vertelde ook dat je snel kon verdwalen, zo turend naar het mos, opzoek vergetend waar je bent. Ohh Jaaa. Stammen alleen maar stammen, elke kant was het zelfde. De zon stond hoog. Voorzichtig pakte hij zijn mes. Van zijn riem in zo’n holster. Behalve cowboy films vlogen er nog meer films langs me heen. Verlaten scenario’s. Een tegen een. Behoedzaam sneed hij de aardkluitige onderkant eraf en gaf het aan me. Voor mij? Wellicht. Die kant op, ik liep verkeerd. Terug op de weg met de auto, de klep was dicht. In mijn zak had ik er vijf. Thuis heb ik ze opgegeten. Ik leef nog, ze waren lekker. Eekhoorntjesbrood.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten