Logeren bij Tante Cokkie is douchen. Jezelf ziend in spiegel en weegschaal. In minstens 23 graden staande op beige tegelvloerverwarming tot bij de deur met een handdoekradiator die je verwelkomt als een zware drol. Reukloze dan wel want ik kamp al minstens tien dagen met een neus die leegte ruikt. Zoals mijn oma de laatste zeven jaar van haar leven. Ze is afgelegd door mijn Tante Cokkie. Net als mijn moeder toen ze hier in Nunspeet stierf, net als haar zwager, schoonmoeder, man en hond maar van de laatste denk ik dat ze alleen mocht kijken naar de spuit. Ze was bejaardenverzorgster. Veel mensen heeft ze zien dood gaan. Ze kijkt opsporing verzocht en de reünie en progamma’s waar in je de feiten hoort over het echte leven. Zoals dood, ziekte, verkrachting en allerlei andere soorten geweld. Ik logeer dus ik slaap. Ik slaap in de kamer waar spullen staan van de overledenen. En mijn troep voor vijf weken. Ik heb een dik rood oog en mijn moeder is gestorven aan tumor in haar hoofd. Van de pukkels op mijn kont begin ik me af te vragen of het komt van het autorijden, de fietstocht naar Doornspijk of dat ik doorlig rotteplekken begin te krijgen. Mijn lever speelt er van op, mijn darmen raken van streek. Mijn oom Bé is gestorven aan darmkanker met afstervend vlees rond zijn stoma.

Het huis is nieuw, zeven jaar. Mijn tante Cokkie en Oom Bé waren de eerste bewoners. Ik ben logee. Cokkie is overgebleven, maar sinds kort is er een hondje bij. Een zwart-wit schapendoesje van elf weken. Zoet in haar mandje en speels achter de uitdaging aan, het leven verkennen.

Leven voel ik hier niet in mijn kamer boven aan de voorkant. Ik voel resten, resten emotie die opgeborgen zijn. Overblijfselen van verhoudingen die er waren tussen mij en de overledenen. Ik voel het elektrisch aangedreven luchtverversing systeem, tempratuur regulering en de pulserende nooit ophoudende pomp van de aardverwarming. Verder is het leeg. In deze kamer ben ik na de sporadische overledenen en een enkele logee voor een dag, de eerste bewoner.

In het oude huis had mijn Tante Cokkie een bijzondere verzameling op sterkwater staan, zoals de 13 net geboren ratjes, bleek en klein en mijn drie volgroeide spoelwurmen meegekregen uit Brazilië die tijdens mijn zwagerschap spontaan uit mijn anus kwamen zetten. Ja.