Over de oude zeeweg fietstocht door de vlaktes van Nunspeet naar Doornspijk en Elburg, de Zuiderzee route. IJsigkoud de oren van mijn kop. Kaak en kin stijf bevroren. Witte zachte hopen zwanen zijn bij mij in het veld, warmer dan de gegrijsde resten sneeuw. Vlokken toeterende ganzen. Kievieten als straatstenen. Ondanks de Q-koorts dikke behaarde schapen. Vlees genoeg.
Oorlogs winter, honger koud, onderduiken, ik ben verwend door de oorlogsfilms. Ze hebben langvooruit deze combinatie verteld. En deze associatie klopt want net na deze gedachte kom ik een propeller tegen, verloren een tijdje terug in 1943. Ik verdwaal. Waar zijn de bergen? De wegen voeren mij langs velden en velden waar de eenzame boerderijen steeds weer andere lijken? Ik moest toch terug! Nooit geweten dat hier ook op de boerenweggetjes richtingborden ontbreken.
Ik verheug me er al op om hier te rijden in mijn auto ipv van die tweewieler die ik al 37 jaar onder mij heb, jubel ik terwijl nu ook mijn benen door de kou in een isolatiecel zijn gezet. De boer die ik aanhoud, zegt me; die toren daar in de mist aan te houden, dat is de Melkfabriek van Nunspeet. Ik kom in de buurt. De oudezeeweg inslaand, brokkel ik in ijspegeltjes uitelkaar.
1 opmerking:
"Ihali Ihala", als eurolied is bijna hetzelfde.
" Koud hè,wat is 't koud hè?"
Ook een bekende uitdrukking van de vroegere 'Barend Servet TV-show'
Dapper van je om met de fiets de onbekende binnenlanden van Nunspeet te verkennen.
Groet van je vader in ontluikend Franrijk.
Een reactie posten