Le blaireau

Het was avond, ik stond buiten op straat voor Katootje en de lantaarnpalen waren al uit.
Ik hoorde wat geritsel uit de bosjes tegenover me en er kwam een hond uit de bosjes de straat oversteken. Nee, het was geen hond! Het was wel grijs en zo groot als een hond van 1 meter maar het waggelde raar. Midden op straat waar ik stond stopte die en ik keek naar hem. Langs zijn kop had hij wit-zwarte strepen die ik goed zag in het licht van de maan.
Help het is een das! Ik schrok en hij ook. Hij draaide zich om en weg was ie. Opgewonden was ik voor het eerst in mijn leven stond nog geen halve meter van mij vandaan een echte das. Voor ons huis notabenen. Dassen kunnen niet goed zien vandaar dat hij zo dicht bij kwam en ook te laat door had dat ik er was. Ze kunnen wel heel goed ruiken en horen maar ik stond stil en mijn geur hangt daar al elke dag rond. Ha ha, nu elke avond als ik snachts buiten sta hoop ik dat ik weer even de das zie, zelfs nu we in de voorkamer slapen kan ik in bed uit het raam kijken maar nee hoor, geen vergissing meer. Geen das te bekennen.