.jpg)
Ik ben een echte boekenwurm geworden maar wat wil je ook in zo’n tijdloze vrijheid. Ver is wurm in het Frans maar boekenwurm is eigenlijk Mangeur de livres, boeken verslindster. Of eventueel Rat de bibliothèque. Misschien vinden jullie het een beetje saai maar ik ben zeer gefascineerd door al die verhalen in al die tijdsbeelden.
Ik houd dus van gedateerde boeken waarom weet ik niet maar het voelt als een soort magie om via het woord wat toen bedacht en beschreven is heen te kruipen.
Omdat fru Inès van Skram uit 1892 er niet in zit, kom ik via deze titel op een ander droevig boek, Kleine Inez van R.van Genderen Stort uit 1925.
Dit boek wat zich om 1920 in Den haag, Leiden en Betuwe afspeelt, is een heen en weer geslinger tussen rede en hartstocht in een benauwd milieu. Dit keer een ongewenste begaafde jongen uit een deftig oud geslacht, die eenzaam en onbegrepen opgroeit en een liefelijk klein wild meisje ontmoet, Inez waar hij zijn hele leven van blijft dromen en diep in zijn hart van houd maar wat door zijn schuchtere houding tot niets lijd en hij uiteindelijk na een vreugdeloos leven als een kluizenaar sterft. Ach, wat triest allemaal en dat allemaal gehuld in een beheerst wijsgerige aristocratische realistische romantiek volgens de recensie uit 1925.
Dat boek heeft jaren lang verdrukt gestaan tussen de pocket SF verzameling van mijn vader en immens dikke dieren encyclopedieën eveneens van mijn vader maar bedoelt voor het hele gezin.
Toen ik een beetje begon te lezen (13jr)en aan de SF’s begon te plukken zag ik het wel eens staan en heb het ook een paar keer van zijn plekje getrokken en bekeken. Maar de schrijfstel was duidelijk oubollig en te hoog gegrepen voor mij dat ik het ondanks de lokkende titel het steeds weer op het zelfde plekje terug te zetten. .
Het leuke is dat het dat het besproken boekje(ik ga er vanzelf een beetje truttig van schrijven)
Zie eerste bladzijde, drie weken na mijn geboorte door mijn opa Menno, de vader van mijn moeder gegeven is aan haar.
Eerlijk gezegd denk ik niet dat mijn opa noch mijn moeder het boekje hebben gelezen. En voor mijn moeder is dat maar goed ook want je zou er spontaan een postnatale depressie van krijgen zo vlak na een bevalling.
Heel toevallig heb ik dat zelfde boekje(heeft dus de verhuizing, 15 jaar in tochtige en vochtige ruimtes, en de grote brand overleefd) van mijn vader (die het ook niet gelezen heeft) in handen gekregen en ik heb het helder en zuivere maar zo verdrietige verhaal tot me genomen.
Dank je opa..jpg)
Ik houd dus van gedateerde boeken waarom weet ik niet maar het voelt als een soort magie om via het woord wat toen bedacht en beschreven is heen te kruipen.
Omdat fru Inès van Skram uit 1892 er niet in zit, kom ik via deze titel op een ander droevig boek, Kleine Inez van R.van Genderen Stort uit 1925.
Dit boek wat zich om 1920 in Den haag, Leiden en Betuwe afspeelt, is een heen en weer geslinger tussen rede en hartstocht in een benauwd milieu. Dit keer een ongewenste begaafde jongen uit een deftig oud geslacht, die eenzaam en onbegrepen opgroeit en een liefelijk klein wild meisje ontmoet, Inez waar hij zijn hele leven van blijft dromen en diep in zijn hart van houd maar wat door zijn schuchtere houding tot niets lijd en hij uiteindelijk na een vreugdeloos leven als een kluizenaar sterft. Ach, wat triest allemaal en dat allemaal gehuld in een beheerst wijsgerige aristocratische realistische romantiek volgens de recensie uit 1925.
Dat boek heeft jaren lang verdrukt gestaan tussen de pocket SF verzameling van mijn vader en immens dikke dieren encyclopedieën eveneens van mijn vader maar bedoelt voor het hele gezin.
Toen ik een beetje begon te lezen (13jr)en aan de SF’s begon te plukken zag ik het wel eens staan en heb het ook een paar keer van zijn plekje getrokken en bekeken. Maar de schrijfstel was duidelijk oubollig en te hoog gegrepen voor mij dat ik het ondanks de lokkende titel het steeds weer op het zelfde plekje terug te zetten. .
Het leuke is dat het dat het besproken boekje(ik ga er vanzelf een beetje truttig van schrijven)
Zie eerste bladzijde, drie weken na mijn geboorte door mijn opa Menno, de vader van mijn moeder gegeven is aan haar.
Eerlijk gezegd denk ik niet dat mijn opa noch mijn moeder het boekje hebben gelezen. En voor mijn moeder is dat maar goed ook want je zou er spontaan een postnatale depressie van krijgen zo vlak na een bevalling.
Heel toevallig heb ik dat zelfde boekje(heeft dus de verhuizing, 15 jaar in tochtige en vochtige ruimtes, en de grote brand overleefd) van mijn vader (die het ook niet gelezen heeft) in handen gekregen en ik heb het helder en zuivere maar zo verdrietige verhaal tot me genomen.
Dank je opa.
Opa Menno
Geen opmerkingen:
Een reactie posten