Sekstant NVSH

Al deze zwart-wit foto’s die heb ik gekregen van mijn Oma Pluum, nog voor ze dood ging. Haar tweede man Theo heeft al deze foto’s gemaakt. Mirjam en ik noemden deze nep Opa, inktvis omdat hij altijd met getuite lippen op je afkwam tijdens het afscheid nemen, wat dit met een inktvis te maken heeft weet ik niet. Wij beschouwden hem niet echt als opa maar gelukkig hadden we nog onze echte overgrootopa.
Toch was Theo een super lieve man die met veel geduld en liefde onze jeugd heeft vast gelegd op foto, ontwikkeld in zijn eigen doka. Later toen Mir en ik wat meer uit de giecheltijd wisten te ontsnappen zagen we de waarde wel in van voor mij inmiddels toch enige opa.

Theo dus, zo noemde wij hem ook, was geabonneerd op het tijdschrift Sekstant.
Een uitgave van de Nederlandse Vereniging voor Seksuele Hervorming, de NVSH.
In 1920 verscheen het eerste nummer van Verstandig Ouderschap, tijdschrift voor seksuele hervorming, Later Sekstant ook wel Sextant. In het begin jaren 70, de periode van de foto, stonden er toch wel omstreden reportage met NVSH leden in. Zoals een stukje uit:
van Nabokov’s Lolita die immers handelt over de voorliefde van een volwassen man voor minderjarige meisjes. Verstandig Ouderschap is van mening dat de ethische schok die deze roman teweeg bracht zwaar overtrokken is. Sextant neemt in de jaren zestig en zeventig een radicaal welwillend standpunt in ten aanzien van bijvoorbeeld pedofilie. Een goed voorbeeld hiervan is het artikel ‘De valse en echte problemen van pedofilie’ dat in 1970 verscheen en waarin het woord wordt gegeven aan Robert die al drie jaar een verhouding heeft met de negenjarige Jeroen en het hartstikke leuk vindt om pedofiel te zijn. Belangrijkste boodschap van het artikel is dat pedofilie recht doet aan de seksuele gevoelens van het kind: “In de relatie die ik met Jeroen heb, is dat eigenlijk nog steeds hetzelfde. Ik laat me leiden door wat hij aangeeft, ik overreed hem niet Als hij met een stijf piemeltje op mijn blote billen ligt, roept hij heel nadrukkelijk: ‘Wat lig ik op een lekkere bank!’”.

Tja….ik denk niet dat wij zulke ingewikkelde en gevoelige onderwerpen konden bevatten, maar wat je wel ziet is dat wij plaatjes keken die we niet gewend waren te zien in onze tijdschriften. Mijn broertje kreeg de Eppo en mijn moeder had de Margriet.
Ik vind het een mooie foto, een mooi tijdsbeeld. Grappig is dat Allard het jongetje rechts ‘gewoon’een kinderboek leest en dat als je goed naar alle handen kijkt, een hand extra vind bij de hand van Mirjam die het Sekstant vasthoud. Duidelijk is te zien , de vrijende naakte lichamen op het plaatje links. De man op de voorkant van mijn blad, knoopt volgens mij zijn broek los. We liggen met zijn vieren in bed. Nederland, Den Haag 1973