Gister waren we goed bezig, in BB veel opgeruimd, schoongemaakt en hergestructureerd. Na nuttige werkdag, broeierig warm en onweer opkomst wilden we die gezellig afsluiten met een kaasfondue, flesje wijn, knus saampjes binnen terwijl voorzichtig de eerste dikke druppels op de pannen tikken na luide aankondiging van donder en flits.
De telefoon, net na ons eerste hap van de gesmolten kaas met oud brood. Mijn vader, of we onmiddellijk wilden komen, hij had een dakpan op zijn kop gekregen en bloede als een rund!
Jero duidelijk en goed reagerend, zei dat we er meteen aankwamen. Kaars uit, deur op slot, sleutels, GAAN. Als een ervaren ambulance chauffeur gaan we bocht in bocht uit. Mijn vader staat klaar met enkele rood bedekte tissues en bebloede blouse om te vertrekken met ons. Hij is bij zijn positieve, klinkt helder maar geschokt, het ziet er erger uit dan het is maar gaan voor de snee in zijn hoofd toch naar de eerste hulp in het ziekenhuis in Tulle. Het onweer barst nu echt los en met actieve ruitenwissers nemen we de bochten weer terug en een paar extra om de 39 kilometer naar het hospitaal afteleggen. Wij zijn daar voor het eerst, mijn vader niet. We worden vrij snel geholpen. Het valt inderdaad mee maar pa krijgt toch twee nieten in zijn hoofd om de snijwond veroorzaakt door de Franse lei bij elkaar te houden. De tetanus prik had hij al van de vorige keer toen hij van de ladder was geflikkerd. Na een half uur zaten we alweer in de auto in de stomende regen op weg terug naar huis. Mijn vader weer gerust gesteld, blij met onze aanwezigheid in de buurt. Deze afgelopen maanden is hij dus aan zijn jukbeen geholpen door de val van de ladder, drie keer door zijn enkel, een gat in zijn knie door een val tijdens het wandelen en nu dit, ja zo krijgt ons bedoeling van hier wonen waar voor zijn bedoeling, laat ik maar zeggen. We vragen er eigenlijk om.
Komen er opeens ook nog hagelstenen uit de hemel vallen als klapstuk.
De telefoon, net na ons eerste hap van de gesmolten kaas met oud brood. Mijn vader, of we onmiddellijk wilden komen, hij had een dakpan op zijn kop gekregen en bloede als een rund!
Jero duidelijk en goed reagerend, zei dat we er meteen aankwamen. Kaars uit, deur op slot, sleutels, GAAN. Als een ervaren ambulance chauffeur gaan we bocht in bocht uit. Mijn vader staat klaar met enkele rood bedekte tissues en bebloede blouse om te vertrekken met ons. Hij is bij zijn positieve, klinkt helder maar geschokt, het ziet er erger uit dan het is maar gaan voor de snee in zijn hoofd toch naar de eerste hulp in het ziekenhuis in Tulle. Het onweer barst nu echt los en met actieve ruitenwissers nemen we de bochten weer terug en een paar extra om de 39 kilometer naar het hospitaal afteleggen. Wij zijn daar voor het eerst, mijn vader niet. We worden vrij snel geholpen. Het valt inderdaad mee maar pa krijgt toch twee nieten in zijn hoofd om de snijwond veroorzaakt door de Franse lei bij elkaar te houden. De tetanus prik had hij al van de vorige keer toen hij van de ladder was geflikkerd. Na een half uur zaten we alweer in de auto in de stomende regen op weg terug naar huis. Mijn vader weer gerust gesteld, blij met onze aanwezigheid in de buurt. Deze afgelopen maanden is hij dus aan zijn jukbeen geholpen door de val van de ladder, drie keer door zijn enkel, een gat in zijn knie door een val tijdens het wandelen en nu dit, ja zo krijgt ons bedoeling van hier wonen waar voor zijn bedoeling, laat ik maar zeggen. We vragen er eigenlijk om.
Komen er opeens ook nog hagelstenen uit de hemel vallen als klapstuk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten