Gister zag ik haar nog lopen. Ze is niet van hier daar voor heeft ze een te exotische uitstraling. Ze loopt wel wat schichtig rond en ondanks haar uitzonderlijke schoonheid, is ze wat aan de mollige kant.
Maar waarom juist vandaag deze twee zaken samen moesten komen, weet ik niet. Het stemt mij treurig. Zaken herhalen zich. Een teken dat het leven hier wortel schiet. We verankeren in taken en gewoontes. Toch zijn er nuances, zoals ook deze keer. De man die vorig jaar dezelfde tijd ons winterhout kwam brengen, groot en sterk, loopt nu mank. Een grote boomstam heeft zijn linkerbeen op meerdere plaatsen gebroken en zijn knieschijf versplintert. Alleen had hij daar gelegen in het bos.
Maar nu weer terug bij me mooie oosterse buurmeisje, blijkt deze dame ongemerkt verhuist te zijn van de lege spookvilla naar onze houtschuur, juist nu er met veel geweld gestapeld wordt. Nog maar een halve nacht oud, liggen ze daar alleen, zacht kermend, verbaast dat mama weggevlucht is. Wij zien ze niet, ze liggen ergens onder en achter, we horen hun prille gejammer. Mama gister nog dik, heeft vannacht ze geworpen, toen de houtschuur nog een rustige plek was waar het maar een keer in het jaar rumoerig is. Juist vandaag. De arme schatten zullen wel honger en dorst hebben, als mama nog maar durft terug te komen.
Tot overmaat van ramp, komt Namousia nu net aanhinken, zwaar miauwend met een dikke voet, verdikkeme, morgen gaan we weg!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten