Mijn buurman, de garageman staat wat in zichzelf gekeerd peinzend te kijken als ik langs loop. De normaal luchtig opgeruimde man die grapjes maakt als hij een glimp van mij opvangt is er niet meer. Er is een vlakte ontstaan op zijn terrein. Een immens grote container met grijphaak is twee keer bij hem langs geweest. Rakelings langs onze dakpannen manoeuvreerde hij zijn grote bak. Hij heeft behoorlijk wat oude auto wrakken meegenomen, maar hij lijkt ook een deel van de buurman te hebben afgevoerd. Als ik naast hem kom staan is hij buiten gewoon, niet zichzelf serieus. Het doet hem pijn. Het valt hem behoorlijk zwaar. De lege plekken tussen de over gebleven dooie auto’s. Waarom is moeilijk te verstaan maar wel te begrijpen. Jaren heeft hij er zich mee verbonden, voor hem meer dan oud roest. Het waren dromen, plannen en mogelijkheden. Nu tot stalen propjes verwerkt in recycling. Wat een ruimte hè, zeg ik monter. Wat ga je doen met al dat gras? Parijtje knikkeren, doe je mee, zegt ie. Mijn buurman is weer even terug.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten